Jak działa chelatacja?
Terapia chelatująca jest najczęściej stosowana w leczeniu zatruć metalami ciężkimi, takimi jak ołów, rtęć i arsen. Można go również stosować w leczeniu innych schorzeń, takich jak miażdżyca (stwardnienie tętnic) i zwyrodnienie plamki związane z wiekiem (choroba wpływająca na widzenie centralne).
Czynnikiem chelatującym najczęściej stosowanym w terapii chelatującej jest kwas etylenodiaminotetraoctowy (EDTA). EDTA jest silnym środkiem chelatującym, który może wiązać się z różnymi metalami ciężkimi. Inne środki chelatujące, które można zastosować, obejmują dimerkaprol (brytyjski anty-lewizyt lub BAL) i penicylaminę.
Terapia chelatująca jest zwykle podawana dożylnie (IV), czyli przez żyłę. Środek chelatujący jest wprowadzany do krwioobiegu, gdzie wiąże się z metalami ciężkimi i tworzy kompleks. Kompleks jest następnie wydalany z moczem.
Terapia chelatująca może być bezpieczną i skuteczną metodą leczenia zatrucia metalami ciężkimi i innych schorzeń. Należy jednak pamiętać, że terapia chelatująca może również powodować działania niepożądane, takie jak nudności, wymioty i biegunka. W rzadkich przypadkach terapia chelatująca może powodować uszkodzenie nerek lub inne poważne skutki uboczne.
Ważne jest, aby przed rozpoczęciem leczenia porozmawiać z lekarzem o ryzyku i korzyściach związanych z chelatacją.
