Dlaczego promienie rentgenowskie nie ulegają ugięciu na siatce dyfrakcyjnej lub cienkich warstwach?

Promienie rentgenowskie są formą promieniowania elektromagnetycznego, podobnie jak światło widzialne, ale o znacznie krótszej długości fali. Długość fali promieni rentgenowskich wynosi zazwyczaj od 0,01 do 10 nanometrów, podczas gdy długość fali światła widzialnego wynosi od 400 do 700 nanometrów.

Dyfrakcja to rozprzestrzenianie się fali, gdy przechodzi ona przez mały otwór lub wokół przeszkody. Wielkość dyfrakcji zależy od długości fali i wielkości otworu lub przeszkody.

W przypadku promieni rentgenowskich długość fali jest tak krótka, że ​​nie ulegają one załamaniu na większości obiektów. Otwory lub przeszkody musiałyby być bardzo małe, rzędu kilku nanometrów, aby ugiąć promienie rentgenowskie. Z tego powodu promienie rentgenowskie nie są załamywane na siatkach dyfrakcyjnych ani na cienkich warstwach.

Jednakże promienie rentgenowskie mogą być uginane na kryształach. Kryształy mają regularny układ atomów, a odstępy między atomami są tego samego rzędu wielkości, co długość fali promieni rentgenowskich. Oznacza to, że promienie rentgenowskie mogą być ugięte na atomach kryształu, a dyfrakcja ta może zostać wykorzystana do określenia struktury kryształu.