Dlaczego zapadamy na chorobę wysokościową?
Niski poziom tlenu:
Na większych wysokościach powietrze jest rozrzedzone i nasze płuca mają mniej tlenu do wchłonięcia. To niskie stężenie tlenu powoduje stres dla naszego organizmu i może prowadzić do szeregu objawów związanych z chorobą wysokościową.
Niedotlenienie:
Obniżony poziom tlenu na dużych wysokościach może prowadzić do niedotlenienia, czyli stanu, w którym tkanki i narządy w organizmie otrzymują niewystarczającą ilość tlenu. Niedotlenienie może wpływać na różne układy organizmu i przyczyniać się do wystąpienia objawów choroby wysokościowej.
Zwiększony oddech i tętno:
Organizm reaguje na niski poziom tlenu, zwiększając tętno i oddech, aby zrekompensować zmniejszoną podaż tlenu. Może to powodować duszność, kołatanie serca i zwiększone tętno spoczynkowe.
Akumulacja płynu:
Duże wysokości mogą powodować wyciek płynu z naczyń krwionośnych do otaczających tkanek, co prowadzi do obrzęku dłoni, stóp, twarzy i kostek. Ta zmiana płynów może również przyczyniać się do bólów głowy i innych objawów choroby wysokościowej.
Obrzęk mózgu związany z wysokością:
W niektórych przypadkach ciężka choroba wysokościowa może prowadzić do wysokościowego obrzęku mózgu (HACE), w którym dochodzi do nadmiernego gromadzenia się płynu w mózgu. HACE to poważny stan wymagający natychmiastowej pomocy lekarskiej i zjazdu na niższą wysokość.
Różnice w indywidualnej podatności:
Niektóre osoby są bardziej podatne na chorobę wysokościową niż inne. Czynniki takie jak genetyka, wiek, poziom sprawności i wcześniejsze doświadczenia aklimatyzacyjne mogą odgrywać rolę w określaniu podatności danej osoby.
Należy pamiętać, że choroba wysokościowa jest zwykle stanem przejściowym, który można opanować poprzez stopniowe wynurzanie się, odpoczynek, odpowiednie nawodnienie i dostępne bez recepty leki łagodzące objawy. Jeśli jednak objawy są poważne lub utrzymują się dłużej niż kilka dni, należy koniecznie zejść na niższe wysokości i zwrócić się o pomoc lekarską.
