Kto decyduje, które cechy są normalne i stanowią niepełnosprawność lub zaburzenie?

Nie ma jednego ostatecznego autorytetu decydującego, które cechy są normalne, a które stanowią niepełnosprawność lub zaburzenie. Jest to raczej złożona i ciągła debata, w którą angażują się różne zainteresowane strony, w tym lekarze, badacze, decydenci i osoby niepełnosprawne.

W Stanach Zjednoczonych ustawa Americans with Disabilities Act (ADA) definiuje niepełnosprawność jako „upośledzenie fizyczne lub umysłowe, które zasadniczo ogranicza jedną lub więcej głównych czynności życiowych”. Definicja ta jest szeroka i otwarta na interpretację, co pozostawia miejsce na debatę na temat tego, które konkretne cechy lub stany kwalifikują się jako niepełnosprawność.

Ponadto granica między normalnością a nienormalnością może być subiektywna i różnić się w zależności od kontekstu kulturowego, osobistych wartości i indywidualnych doświadczeń. Na przykład pewne cechy, które w jednej kulturze można uznać za nienormalne, w innej mogą zostać uznane za normalne. Podobnie niektóre osoby niepełnosprawne mogą nie postrzegać siebie jako niepełnosprawne lub nie chcieć, aby były tak etykietowane.

W rezultacie nie ma łatwej odpowiedzi na pytanie, kto decyduje, które cechy są normalne, a które stanowią niepełnosprawność lub zaburzenie. Jest to złożony problem wymagający rozważnego rozważenia z różnych perspektyw.