Co oznacza polaryzacja serca?

Polaryzacja serca odnosi się do ładunków elektrycznych istniejących w sercu. Układ elektryczny serca składa się z wyspecjalizowanych komórek zwanych komórkami węzłowymi, które są odpowiedzialne za wytwarzanie i przewodzenie impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym. Te komórki węzłowe mają ładunek ujemny wewnątrz i ładunek dodatni na zewnątrz.

Podczas bicia serca impuls elektryczny generowany jest przez węzeł zatokowo-przedsionkowy (SA), zlokalizowany w prawym przedsionku. Impuls ten następnie przechodzi przez węzeł przedsionkowo-komorowy (AV), znajdujący się pomiędzy przedsionkami i komorami, a następnie do pęczka Hisa, który dzieli się na lewą i prawą gałąź pęczka. Gałęzie te dostarczają impuls do włókien mięśni komorowych, powodując ich kurczenie się i pompowanie krwi.

Polaryzacja elektryczna serca jest niezbędna do skoordynowanego skurczu mięśnia sercowego. Kiedy węzeł SA generuje impuls, ulega on depolaryzacji, co oznacza, że ​​wnętrze komórki staje się mniej negatywne, a bardziej pozytywne. Ta zmiana potencjału elektrycznego powoduje, że impuls rozprzestrzenia się na sąsiednie komórki, tworząc falę depolaryzacji, która przemieszcza się przez serce. Gdy fala depolaryzacji dociera do włókien mięśniowych komór, powoduje ich skurcz.

Repolaryzacja elektryczna serca następuje po fazie skurczu. Podczas repolaryzacji ładunki elektryczne powracają do swojego pierwotnego stanu, przy czym wnętrze komórek ponownie staje się ujemne, a zewnętrzne dodatnie. Dzięki temu procesowi mięsień sercowy może się zrelaksować i przygotować na kolejny skurcz.

Ogólnie rzecz biorąc, polaryzacja serca jest podstawowym procesem zapewniającym prawidłowe przewodzenie elektryczne i skoordynowane skurcze mięśnia sercowego, umożliwiając w ten sposób wydajne pompowanie krwi po całym organizmie.