Jak klasyfikuje się choroby autoimmunologiczne?

Choroby autoimmunologiczne można podzielić na dwie główne kategorie w zależności od obecności lub braku autoprzeciwciał:

1. Choroby autoimmunologiczne specyficzne dla narządu:

Choroby te atakują przede wszystkim określone narządy lub tkanki organizmu i charakteryzują się obecnością w tych narządach autoprzeciwciał skierowanych przeciwko określonym antygenom. Choroby autoimmunologiczne specyficzne narządowo obejmują:

- Zapalenie tarczycy Hashimoto:autoimmunologiczne zapalenie tarczycy prowadzące do niedoczynności tarczycy (niedoczynności tarczycy).

- Choroba Gravesa-Basedowa:autoimmunologiczna dysfunkcja tarczycy skutkująca nadczynnością tarczycy (nadczynnością tarczycy).

- Cukrzyca typu 1:autoimmunologiczne zniszczenie komórek wysp trzustkowych, prowadzące do niewystarczającej produkcji insuliny i podwyższonego poziomu glukozy we krwi.

- Celiakia:reakcja autoimmunologiczna na gluten, powodująca stan zapalny i uszkodzenie jelita cienkiego.

2. Układowe choroby autoimmunologiczne:

Układowe choroby autoimmunologiczne, znane również jako choroby tkanki łącznej, wpływają na wiele narządów i układów w organizmie. Często charakteryzują się obecnością różnych autoprzeciwciał, z których niektóre mają szerszą reaktywność w różnych tkankach. Do powszechnych układowych chorób autoimmunologicznych zalicza się:

- Toczeń rumieniowaty układowy (SLE):przewlekła choroba zapalna, która może wpływać na różne narządy, takie jak stawy, skóra, nerki, serce, płuca i układ nerwowy.

- Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS):choroba zapalna atakująca przede wszystkim stawy, powodująca ból, obrzęk i sztywność.

- Twardzina skóry:grupa chorób charakteryzujących się stwardnieniem i zgrubieniem skóry oraz zajęciem narządów wewnętrznych, takich jak płuca, nerki i przewód pokarmowy.

- Zespół Sjögrena:choroba autoimmunologiczna wpływająca na gruczoły zewnątrzwydzielnicze, zwłaszcza ślinianki i gruczoły łzowe, prowadząca do suchości w jamie ustnej i oczach.

Klasyfikacja chorób autoimmunologicznych w oparciu o specyfikę narządową lub zajęcie układu układowego pomaga w prowadzeniu badań diagnostycznych, ocenie zajętych układów narządów i stosowaniu odpowiednich strategii leczenia konkretnego zaburzenia autoimmunologicznego.