W jakim kierunku rozprzestrzeniła się zaraza po 1349 roku?

Czarna śmierć, czyli druga pandemia dżumy, która w XIV wieku spustoszyła Eurazję i część Afryki Północnej, zakończyła się w większości do roku 1349. Jednak dżuma nie zniknęła tak po prostu. Stało się endemiczne w różnych częściach świata i powodowało okresowe epidemie o różnym stopniu nasilenia.

W kolejnych latach dżuma rozprzestrzeniła się na kilka regionów poza Europą. Oto kilka kierunków, w jakich szerzyła się zaraza po 1349 roku:

1. Afryka Północna i Bliski Wschód: Zaraza rozprzestrzeniła się dalej w Afryce Północnej, dotykając regionów takich jak Egipt i Maghreb (Maroko, Algieria, Tunezja). Dotarł także do części Bliskiego Wschodu, w tym Syrii i Iraku.

2. Europa Wschodnia i Rosja: Zaraza nadal rozprzestrzeniała się na wschód, dotykając regionów Europy Wschodniej, w tym Węgier, Polski i Bałkanów. Rozprzestrzenił się także na Rosję, docierając aż do Moskwy i Nowogrodu.

3. Azja Środkowa i Południowa: Zaraza rozprzestrzeniła się na Azję Środkową i Południową, dotykając takich obszarów jak Persja (współczesny Iran), Afganistan i Indie. W Indiach zaraza spowodowała rozległe zniszczenia, szczególnie w regionie Dekanu.

4. Afryka Subsaharyjska: Zaraza rozprzestrzeniła się także na części Afryki Subsaharyjskiej, chociaż jej skutki były stosunkowo mniej dotkliwe niż w innych dotkniętych regionach. Dotarł do takich obszarów, jak części Afryki Wschodniej i region Sahelu.

5. Skandynawia i Islandia: Zaraza dotarła do Skandynawii i Islandii, powodując znaczny spadek populacji w tych regionach.

Warto zauważyć, że rozprzestrzenianie się zarazy po 1349 r. nie było procesem ciągłym i jednolitym. W różnych regionach występowały okresy nawrotu i remisji, a skutki dżumy różniły się pod względem ciężkości i wskaźników śmiertelności.