Co się stanie, jeśli zostaniesz zarażony tężcem?

W przypadku zakażenia tężcem toksyna wytwarzana przez bakterię Clostridium tetani przedostaje się do krwioobiegu i przemieszcza się do centralnego układu nerwowego. Toksyna zakłóca przekazywanie sygnałów nerwowych, blokując uwalnianie neuroprzekaźników. Bez neuroprzekaźników mięśnie nie mogą się kurczyć, co prowadzi do sztywności i skurczów. Oto, co zwykle dzieje się podczas zakażenia tężcem:

1. Wpis toksyny tężcowej: Bakterie tężca zwykle dostają się do organizmu przez głębokie rany, rany kłute lub oparzenia. Bakterie mogą również przedostać się przez przewlekłe choroby skóry, rany chirurgiczne lub zażywanie narkotyków w formie zastrzyków.

2. Produkcja toksyn: Po dostaniu się do organizmu bakterie wytwarzają silną neurotoksynę zwaną tetanospasminą. Toksyna ta jest odpowiedzialna za charakterystyczne objawy tężca.

3. Podróże toksyn: Toksyna rozprzestrzenia się od miejsca wniknięcia przez krwioobieg, aż dotrze do centralnego układu nerwowego, zwłaszcza rdzenia kręgowego i mózgu.

4. Blokowanie sygnałów nerwowych: Toksyna tężcowa atakuje neurony hamujące w ośrodkowym układzie nerwowym. Neurony hamujące zwykle odgrywają kluczową rolę w kontrolowaniu skurczów mięśni, zapobiegając nadmiernemu pobudzaniu neuronów ruchowych. Tetanospasmina blokuje uwalnianie neuroprzekaźników (takich jak glicyna) z neuronów hamujących, zakłócając ten mechanizm kontrolny.

5. Trwałe skurcze mięśni: Bez normalnego funkcjonowania neuronów hamujących następuje zwiększone i ciągłe pobudzanie neuronów ruchowych, co prowadzi do skurczów mięśni. Te mimowolne skurcze mięśni mogą wpływać na różne części ciała, powodując sztywność szczęki (szczęki szczękowej), szyi i pleców.

6. Trudności w połykaniu: Skurcze mięśni szczęki i gardła mogą utrudniać lub nawet uniemożliwiać połykanie. Może to prowadzić do powikłań, takich jak niedożywienie i brak równowagi płynów.

7. Spazmy i bolesne epizody: Tężec może powodować silne skurcze, które mogą być bardzo bolesne. Te skurcze mogą wpływać na tułów, kończyny i mięśnie oddechowe, utrudniając oddychanie.

8. Zajęcie autonomicznego układu nerwowego: W ciężkich przypadkach może to mieć wpływ na autonomiczny układ nerwowy, powodując zaburzenia częstości akcji serca, ciśnienia krwi i pocenia się.

9. Komplikacje i ryzyko: Zakażenie tężcem może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak zapalenie płuc, niewydolność oddechowa, poważne uszkodzenie tkanek i zakrzepy krwi. Tężec, jeśli nie zostanie szybko i skutecznie leczony, może być śmiertelny.

10. Leczenie: Leczenie tężca polega na podaniu antytoksyny przeciwtężcowej w celu zneutralizowania krążącej toksyny i zapobieżenia dalszym uszkodzeniom. Antybiotyki są również stosowane w leczeniu infekcji bakteryjnych. Dodatkowo pacjenci otrzymują opiekę wspomagającą w celu opanowania objawów, kontrolowania skurczów mięśni i zapobiegania powikłaniom.

Zaszczepienie się przeciwko tężcowi jest niezwykle istotne, aby zapobiec zakażeniu i jego potencjalnie zagrażającym życiu powikłaniom. Rutynowe szczepienie przeciw tężcowi w ramach szczepionki DTaP (błonica, tężec i krztusiec) w dzieciństwie oraz regularne szczepienia przypominające przez całe życie dorosłe zapewniają skuteczną ochronę przed tężcem.