Czy w średniowieczu mieli lekarzy?
Medycyna wczesnośredniowieczna w dużej mierze opierała się na naukach starożytnego greckiego lekarza Galena, którego teorie przez wieki dominowały w myśli medycznej. Medycyna galenowa opierała się na przekonaniu, że organizm ludzki składa się z czterech cieczy:krwi, flegmy, czarnej i żółtej żółci. Uważano, że nadmiar lub niedobór jednego lub więcej z tych humorów może prowadzić do choroby. Lekarze galeniczni stosowali różne metody leczenia, aby przywrócić równowagę humorów, w tym upuszczanie krwi, przeczyszczanie i środki ziołowe.
W XII wieku na uniwersytetach europejskich zaczęła wyłaniać się nowa fala wiedzy medycznej. Uniwersytety te były ośrodkami nauki i odegrały kluczową rolę w rozwoju nowych idei i praktyk medycznych. Jedną z najważniejszych postaci w rozwoju medycyny średniowiecznej był arabski lekarz Ibn Sina (znany na Zachodzie jako Awicenna). Dzieło Ibn Siny, Kanon medycyny, stało się jednym z najważniejszych tekstów medycznych średniowiecza. Została przetłumaczona na łacinę i przez wieki była używana jako podręcznik na europejskich uniwersytetach.
Kanon medycyny był obszernym przewodnikiem po praktyce medycznej i obejmował wszystko, od anatomii, przez chirurgię, po farmakologię. Opierał się na naukach Galena, ale zawierał także nowe idee i obserwacje. Na przykład Ibn Sina opisał krążenie krwi w płucach, co było poważnym przełomem w wiedzy medycznej.
Oprócz wiedzy medycznej średniowieczni lekarze byli także wykwalifikowanymi chirurgami. Przeprowadzali różnorodne operacje, w tym amputacje, operację zaćmy i cesarskie cięcie. Opracowali także nowe narzędzia chirurgiczne, takie jak skalpel i kleszcze.
Pomimo postępu wiedzy i praktyki medycznej, średniowiecze nadal było okresem wielkich chorób. Średnia długość życia była niska, a ludzi często dotykały zarazy i inne epidemie. Jednak średniowieczni lekarze byli oddani swoim pacjentom i wnieśli znaczący wkład w rozwój współczesnej medycyny.
