Co jako pierwsze skłoniło pracowników służby zdrowia do wdrożenia praktyki antyseptyki rąk?
Praktykę antyseptyki rąk w placówkach służby zdrowia wywodzi się z pionierskiej pracy Ignaza Semmelweisa, węgierskiego lekarza, który w połowie XIX wieku wniósł znaczący wkład w dziedzinę położnictwa. Przed przełomowymi odkryciami Semmelweisa gorączka połogowa, zwana także gorączką połogową, była główną przyczyną zgonów kobiet, które niedawno rodziły.
W latach czterdziestych XIX wieku Semmelweis pracował w klinice położniczej Wiedeńskiego Szpitala Ogólnego, gdzie zaobserwował zaskakującą różnicę we wskaźnikach śmiertelności między dwoma oddziałami położniczymi. Na jednym oddziale, gdzie studenci medycyny przeprowadzali sekcje zwłok, a następnie rodzili bez mycia rąk, śmiertelność z powodu gorączki połogowej była niepokojąco wysoka, natomiast na drugim, gdzie położne opiekowały się rodzącymi, śmiertelność była znacznie niższa.
Zaintrygowany tą rozbieżnością Semmelweis wszczął kompleksowe badanie przyczyn gorączki połogowej. Dzięki uważnej obserwacji i eksperymentom postawił hipotezę, że za infekcję odpowiedzialna jest substancja przenoszona ze zwłok na kobiety położnicze przez ręce studentów medycyny. Wdrożył rygorystyczny protokół mycia rąk przy użyciu wapna chlorowanego przed jakimkolwiek badaniem lub zabiegiem na oddziale położniczym.
Wyniki interwencji Semmelweisa były niezwykłe. Śmiertelność w klinice położniczej drastycznie spadła z 18% do 1%, ratując życie niezliczonym osobom. Pomimo przekonujących dowodów i jego żarliwego wsparcia, minęło wiele lat, zanim jego pomysły dotyczące higieny rąk i antyseptyki zyskały powszechną akceptację w środowisku medycznym. Obecnie praktyki higieny rąk stanowią istotne elementy zapobiegania infekcjom w placówkach opieki zdrowotnej.
