Jak rozpoznać dyslokację?
1. Transmisyjna mikroskopia elektronowa (TEM):
- TEM jest szeroko stosowaną techniką bezpośredniej wizualizacji dyslokacji.
- Cienka próbka jest naświetlana wiązką elektronów o wysokiej energii, a przesłane elektrony wykorzystywane są do utworzenia obrazu.
- Dyslokacje pojawiają się jako defekty linii lub nieregularności w sieci krystalicznej.
2. Skaningowa mikroskopia elektronowa (SEM):
- SEM to kolejna technika obrazowania, która może ujawnić obecność dyslokacji.
- W SEM skupiona wiązka elektronów skanuje powierzchnię próbki, a wyemitowane elektrony wtórne są wykrywane w celu utworzenia obrazu.
- Dyslokacje można zaobserwować jako uskoki lub nierówności powierzchni.
3. Dyfrakcja rentgenowska:
- Dyfrakcja promieni rentgenowskich jest nieniszczącą techniką stosowaną do badania struktury krystalicznej materiałów.
- Dyslokacje mogą powodować zniekształcenia sieci krystalicznej, prowadząc do zmian we wzorach dyfrakcji promieni rentgenowskich.
- Analizując te zmiany, można zidentyfikować i scharakteryzować dyslokacje.
4. Techniki trawienia:
- Trawienie to proces chemiczny, który selektywnie usuwa materiał z powierzchni próbki.
- Dyslokacje mogą działać jako preferowane miejsca wytrawiania, prowadząc do tworzenia wgłębień po trawieniu.
- Wgłębienia po trawieniu można obserwować za pomocą mikroskopu optycznego i dostarczają one informacji o lokalizacji i gęstości dyslokacji.
5. Techniki ultradźwiękowe:
- Fale ultradźwiękowe mogą oddziaływać z dyslokacjami, powodując ich wibracje i generowanie sygnałów akustycznych.
- Analizując sygnały akustyczne, można określić obecność i charakterystykę dyslokacji.
6. Techniki elektryczne:
- W przypadku niektórych materiałów dyslokacje mogą wpływać na właściwości elektryczne, takie jak przewodność i stężenie nośnika.
- Mierząc te zmiany elektryczne, można zidentyfikować i zbadać dyslokacje.
Należy zauważyć, że konkretna technika stosowana do identyfikacji dyslokacji może się różnić w zależności od materiału i charakteru badanych dyslokacji.
