Czy anoreksja i bulimia to choroba czy zaburzenie psychiczne?
Zaburzenia odżywiania, takie jak jadłowstręt psychiczny, bulimia psychiczna i zaburzenie objadania się, są uznawane w psychologii i medycynie za choroby psychiczne lub zaburzenia psychiczne. Zawarte są w Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych (DSM), głównym narzędziu diagnostycznym używanym przez specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym do klasyfikacji i diagnozowania schorzeń psychicznych.
Oto kilka powodów, dla których zaburzenia odżywiania są uznawane za choroby psychiczne:
1. Zaburzenia w myśleniu i zachowaniu: Zaburzenia odżywiania obejmują znaczne zaburzenia wzorców myślenia, emocji i zachowań związanych z jedzeniem, obrazem ciała i poczuciem własnej wartości. Osoby z zaburzeniami odżywiania mogą intensywnie skupiać się na wadze, figurze i jedzeniu, co prowadzi do ekstremalnych i niezdrowych zachowań, takich jak poważne ograniczenie jedzenia, objadanie się lub przeczyszczanie.
2. Objawy psychiczne: Zaburzenia odżywiania wiążą się z szeregiem objawów psychologicznych, w tym lękiem, depresją, tendencjami obsesyjno-kompulsywnymi, niską samooceną, perfekcjonizmem i zaburzeniami dysmorfii ciała (zniekształcony obraz własnego ciała). Te czynniki psychologiczne przyczyniają się do zaburzeń zachowań żywieniowych i je utrwalają.
3. Czynniki biopsychospołeczne: Na rozwój zaburzeń odżywiania wpływa złożona interakcja czynników biologicznych, psychologicznych i społecznych. Predyspozycje genetyczne, pewne cechy osobowości, stresory środowiskowe, presja kulturowa związana z obrazem ciała i dynamika rodziny mogą przyczyniać się do rozwoju i utrzymywania się zaburzeń odżywiania.
4. Upośledzenie funkcjonalne: Zaburzenia odżywiania znacząco upośledzają zdolność człowieka do funkcjonowania w różnych obszarach życia, w tym w relacjach społecznych, wynikach w szkole lub pracy, zdrowiu fizycznym i samopoczuciu emocjonalnym. Ekstremalne zachowania związane z tymi zaburzeniami mogą prowadzić do powikłań medycznych, a w ciężkich przypadkach mogą zagrażać życiu.
5. Sposoby leczenia: Zaburzenia odżywiania wymagają profesjonalnej interwencji i specjalistycznych metod leczenia, w tym psychoterapii, poradnictwa żywieniowego i opieki medycznej. Celem leczenia jest zajęcie się psychologicznymi i behawioralnymi aspektami zaburzenia oraz pomoc pacjentowi w odzyskaniu zdrowej relacji z jedzeniem, swoim ciałem i sobą.
Uznanie zaburzeń odżywiania za chorobę psychiczną pozwala na właściwą diagnostykę, dostęp do leczenia i destygmatyzację tych schorzeń. Uznaje, że zaburzenia te to nie tylko wybory związane ze stylem życia, ale złożone problemy zdrowia psychicznego, które wymagają profesjonalnej opieki i wsparcia.
