Kto odkrył zaburzenia ze spektrum autyzmu?

Zaburzenie ze spektrum autyzmu jako odrębny stan nie miało jednego odkrywcy, ale jego zrozumienie i kryteria diagnostyczne ewoluowały z biegiem czasu dzięki wkładowi różnych specjalistów. Oto krótka historia rozwoju pojęcia zaburzeń ze spektrum autyzmu:

Wczesne obserwacje i opisy :

- Początek XX wieku :Szwajcarski psychiatra Eugen Bleuler po raz pierwszy opisał stan zwany „autyzmem” w 1911 r., chociaż skupiał się na schizofrenii.

- 1943 :Amerykański psychiatra dziecięcy Leo Kanner opublikował artykuł opisujący 11 dzieci, które wykazywały nietypowe zachowania, które nazwał „wczesnodziecięcym autyzmem”.

- 1944 :Austriacko-amerykański lekarz Hans Asperger opublikował odrębną pracę opisującą podobną grupę dzieci, chociaż jego prace początkowo zyskały mniejsze uznanie.

Opracowanie kryteriów diagnostycznych :

- 1952 :W celu opisania tego stanu wprowadzono termin „psychopatia autystyczna”.

- 1968 :Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) umieściło „autyzm dziecięcy” jako odrębną diagnozę w Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych, wydanie drugie (DSM-II).

- 1980 :W DSM-III wprowadzono termin „zaburzenie ze spektrum autyzmu”, aby objąć szerszy zakres objawów i nasilenia.

- 1987 :W DSM-III-R udoskonalono kryteria diagnostyczne zaburzeń ze spektrum autyzmu.

- 1994 :DSM-IV dostarczył bardziej szczegółowych kryteriów diagnozy i wprowadził podtypy, takie jak zespół Aspergera i całościowe zaburzenie rozwojowe nieokreślone gdzie indziej (PDD-NOS).

- 2013 :DSM-5 połączył poprzednie podkategorie zaburzeń ze spektrum autyzmu w jedną diagnozę zaburzenia ze spektrum autyzmu, rozpoznając spektrum nasilenia.

Rosnąca świadomość i badania :

- W XX i na początku XXI wieku intensyfikacja badań, badań naukowych i współpracy zawodowej przyczyniła się do głębszego zrozumienia zaburzeń ze spektrum autyzmu.

- Prace badaczy takich jak Lorna Wing, Simon Baron-Cohen, Uta Frith i innych pomogły poszerzyć naszą wiedzę na temat tej choroby i jej cech.

Należy zauważyć, że koncepcja zaburzeń ze spektrum autyzmu ewoluowała z biegiem czasu, a postęp w badaniach pozwolił na lepsze zrozumienie i udoskonalenie kryteriów diagnostycznych. Dlatego też zasługi za jego „odkrycie” nie można przypisać pojedynczej osobie, ale raczej zbiorowemu wysiłkowi wielu specjalistów w tej dziedzinie.