Kiedy należy zastosować stymulację serca u pacjenta z objawową bradykardią?

Stymulacja serca to procedura medyczna polegająca na dostarczaniu impulsów elektrycznych do serca w celu utrzymania prawidłowego rytmu serca. Zwykle podaje się go pacjentom z objawową bradykardią, czyli schorzeniem charakteryzującym się wolnym tętnem, które może powodować takie objawy, jak zawroty głowy, omdlenia i duszność.

Decyzję o zastosowaniu stymulacji serca u pacjenta z objawową bradykardią podejmuje pracownik służby zdrowia na podstawie indywidualnego stanu pacjenta i objawów. Ogólnie rzecz biorąc, stymulację serca można zalecić, jeśli u pacjenta:

1. Ciężkie objawy, takie jak nawracające epizody omdlenia lub epizody przedłużających się zawrotów głowy lub oszołomienia.

2. Dowody zaburzeń hemodynamicznych, takie jak niskie ciśnienie krwi lub objawy niewydolności serca.

3. Blok serca, czyli stan, w którym sygnały elektryczne pomiędzy górną i dolną komorą serca zostają przerwane, co prowadzi do spowolnienia akcji serca.

4. Dysfunkcja węzła zatokowego, czyli stan, w którym węzeł zatokowy odpowiedzialny za inicjowanie impulsów elektrycznych serca nie działa prawidłowo.

5. Przerwa w aktywności elektrycznej serca trwająca dłużej niż 3 sekundy.

Rodzaj stosowanej stymulacji serca zależy od konkretnych potrzeb pacjenta. Istnieją dwa główne typy stymulacji serca:stymulacja tymczasowa i stymulacja stała. Stymulator tymczasowy stosuje się przez krótki czas, na przykład podczas rekonwalescencji po operacji lub ostrej chorobie, natomiast stymulację stałą stosuje się u pacjentów wymagających stymulacji długoterminowej.

Stymulacja serca jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia objawowej bradykardii. Może pomóc w poprawie jakości życia pacjenta poprzez zmniejszenie lub wyeliminowanie objawów oraz zapobieganie poważnym powikłaniom.