Dlaczego szczepionka przeciw gruźlicy nie jest rutynowo oferowana pacjentom?
1. Ryzyko narażenia: Nie u wszystkich osób ryzyko narażenia na bakterie gruźlicy jest takie samo, a w przypadku osób z niskim ryzykiem szczepienie może nie być konieczne. Gruźlica występuje częściej na niektórych obszarach lub w niektórych populacjach, a jej przyczyną są przeludnienie, zła higiena i niedożywienie, dlatego też działania związane ze szczepieniami są często kierowane do tych regionów lub grup szczególnie wrażliwych.
2. Skuteczność szczepionki BCG: Szczepionka Bacillus Calmette-Guérin (BCG), najczęściej stosowana szczepionka przeciw gruźlicy, zapewnia zmienną ochronę przed gruźlicą. Chociaż jest skuteczny w zapobieganiu ciężkim postaciom gruźlicy, takim jak gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci i gruźlica prosówkowa, jego ogólna skuteczność w leczeniu gruźlicy płuc u dorosłych jest zróżnicowana i wynosi około 50–60%.
3. Czas trwania odporności: Szczepienie BCG zapewnia odporność przez ograniczony czas, zwykle od 10 do 15 lat, po czym efekt ochronny może osłabnąć. Dokładny czas trwania ochrony nie jest jednak dobrze ustalony. Wymaga to powtarzania szczepień w krajach o dużej zachorowalności na gruźlicę, co może stanowić wyzwanie logistyczne i wymagać dużych zasobów.
4. Przeciwwskazania i działania niepożądane: Szczepionka BCG jest przeciwwskazana u niektórych osób, na przykład u osób z ciężkimi niedoborami odporności, dodatnimi wynikami skórnych testów tuberkulinowych lub stwierdzonym lub podejrzewanym zakażeniem wirusem HIV. Ponadto u niektórych osób mogą wystąpić działania niepożądane po szczepionce, takie jak miejscowy stan zapalny lub tkliwość w miejscu wstrzyknięcia, gorączka lub powiększenie węzłów chłonnych.
5. Opłacalność: Decyzja o włączeniu szczepienia BCG do rutynowego programu szczepień często opiera się na względach opłacalności. W niektórych krajach o stosunkowo niskiej zapadalności na gruźlicę i ograniczonych zasobach koszt szczepienia może przewyższać korzyści, szczególnie w przypadku osób uznawanych za osoby o niskim ryzyku narażenia.
W oparciu o te czynniki wiele krajów ma odmienną politykę dotyczącą szczepień przeciw gruźlicy, biorąc pod uwagę takie czynniki, jak lokalna epidemiologia gruźlicy, koszty i korzyści szczepień oraz priorytety w wydatkach na zdrowie publiczne. W niektórych krajach szczepionka przeciw gruźlicy oferowana jest określonym grupom wysokiego ryzyka, takim jak pracownicy służby zdrowia, dzieci na obszarach o dużej zachorowalności lub osoby mające bliski kontakt z pacjentami z gruźlicą.
