Jak diagnozuje się błonicę?
Błonicę rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych, badań laboratoryjnych i posiewów z gardła. Oto przegląd procesu diagnostycznego:
1. Objawy kliniczne:
- Pracownicy służby zdrowia rozważają rozpoznanie błonicy na podstawie takich objawów, jak ból gardła, trudności w połykaniu, chrypka i gruba, szarawa błona pokrywająca tył gardła (rzekoma błona).
2. Kultura gardła:
- Pobiera się wymaz z gardła w celu pobrania próbki wydzieliny z tylnej części gardła.
- Próbka jest następnie wysyłana do laboratorium w celu hodowli i analizy.
3. Badania laboratoryjne:
- Hodowlę gardła inkubuje się i bada na obecność Corynebacterium diphtheriae, bakterii wywołującej błonicę.
- Do identyfikacji bakterii stosuje się specjalne badania laboratoryjne, takie jak barwienie metodą Grama i hodowlę.
4. Testowanie toksyn:
- Jeżeli w posiewie gardła wykryje się C. diphtheriae, przeprowadza się dalsze badania w celu ustalenia, czy bakteria wytwarza toksynę błoniczą.
- Odbywa się to za pomocą testu neutralizacji toksyny lub reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) w celu wykrycia genu toksyny.
5. Dodatkowe testy:
- W niektórych przypadkach można wykonać dodatkowe badania, takie jak:
- Badania krwi w celu sprawdzenia obecności przeciwciał przeciwko toksynie błonicy (serologia).
- Zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej w celu oceny zasięgu zakażenia i wykrycia powikłań, takich jak zapalenie płuc.
Należy pamiętać, że błonicę można pomylić z innymi chorobami powodującymi podobne objawy, takimi jak zapalenie migdałków lub angina. Dlatego dokładna diagnoza wymaga oceny klinicznej, badań laboratoryjnych, a czasami konsultacji ze specjalistami chorób zakaźnych.
