Jak podawano eter?

Na początku znieczulenia eter podawano głównie metodą otwartej kropli. Polegało to na upuszczeniu eteru na szmatkę, gąbkę lub gazik, który następnie trzymano blisko twarzy pacjenta. Gdy eter wyparował, pacjent wdychał go. Później opracowano wiele różnych inhalatorów w celu skuteczniejszego podawania eteru i zmniejszania ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.

Jednym z powszechnych inhalatorów był inhalator Clover, który składał się z metalowego stożka z ustnikiem na jednym końcu i zaworem na drugim. Do inhalatora wlewano eter, a pacjent wdychał i wydychał przez ustnik, wdychając pary eteru wydobywające się z urządzenia. Inne urządzenie, znane jako waporyzator eterowy Heidbrinka, wykorzystywało ciepłą wodę do odparowywania eteru, zapewniając pacjentowi stałe i kontrolowane stężenie pary eteru.