Jak mówili ludzie w XIV wieku?

W XIV wieku język angielski znajdował się w okresie przejściowym. Wpływy anglosaskie były nadal silne, a język bardzo zróżnicowany. Jednak inwazja Normanów przyniosła także wpływy francuskie, a rozwój języka angielskiego zaczął przybierać bardziej nowoczesną formę.

Oto niektóre z kluczowych cech języka angielskiego w XIV wieku:

- Wymowa :Wymowa języka angielskiego była inna w XIV wieku niż obecnie. Na przykład literę „w” wymawiano jako „v”, a literę „th” jako „dh”.

- Słownictwo :Słownictwo języka angielskiego również było inne w XIV wieku. Wiele słów, których używamy dzisiaj, nie było w ogóle używanych lub miało inne znaczenie. Na przykład słowo „gej” oznaczało „beztroski” lub „szczęśliwy”.

- Gramatyka :Gramatyka języka angielskiego również była inna w XIV wieku. Na przykład często stosowano podwójne przeczenia i umieszczano czasownik na końcu zdania.

Pomimo tych różnic, angielski w XIV wieku był nadal zrozumiały dla osób posługujących się współczesnym angielskim. Język ten podlegał ewolucji, ale nadal był w dużej mierze tym samym językiem, którym mówimy dzisiaj.

Angielski nie tylko podlegał zmianom, ale istniał regionalnie w swojej mówionej formie. Oto kilka przykładów regionalizmów w języku średnioangielskim:

- Północno-średnioangielski:

- „k” wymawiane jako „ch”, np. kirk - końcówka „-i” dla imiesłowu czasu teraźniejszego, np. singand/singande <śpiewanie

- „a” często wymawiane jako „o”, np. woda

- Południowy średnioangielski:

- Wymowa „oo” jako „oa”, np. stopa - końcówka „-eth” dla trzeciej osoby liczby pojedynczej, np. śpiewa <śpiewa

- „v” wymawiane jako „f”, np. vurst

- Midland średnioangielski:

- „v” wymawiane jako „v”

- Wymowa „oo” jako „o”, np. księżyc - końcówka „en” dla imiesłowu czasu teraźniejszego, np. singen