Na czym polegało badanie Rosenhana?

Przegląd

Eksperyment Rosenhana, przeprowadzony przez psychologa Davida Rosenhana w latach 70. XX wieku, uważany jest za przełomowe badanie, które miało na celu ocenę trafności diagnoz psychiatrycznych i wiarygodności ocen psychiatrycznych. Celem badania było sprawdzenie, czy specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym potrafią dokładnie odróżnić osoby zdrowe od osób chorych psychicznie.

Oto przegląd badania Rosenhana:

Metoda

a) _Uczestnicy eksperymentu _:W eksperymencie wzięło udział osiem osób, w tym sam Rosenhan. Wszyscy ci uczestnicy byli zdrowi psychicznie i nie cierpieli na żadne choroby psychiczne w wywiadzie.

b) _Strategia pseudopacjent _:Każda osoba, zwana pseudopacjentem, przyjmowała rolę pacjenta doświadczającego halucynacji słuchowych. Używali pseudonimu „John/Joan Doe” i skarżyli się, że słyszą głosy wypowiadające słowa „pusty”, „pusty” i „łomot”.

Poza tym objawem pseudopacjenci zachowywali się normalnie i podali dokładne dane osobowe.

c) _Proces rekrutacji _:Pseudopacjenci starali się o przyjęcie do różnych szpitali psychiatrycznych w Stanach Zjednoczonych. Skontaktowali się ze szpitalem, umówili się na wizytę i przedstawili sfabrykowane objawy specjalistom zajmującym się zdrowiem psychicznym.

Wnioski i wyniki:

Wyniki eksperymentu Rosenhana ujawniły kilka wniosków:

a) _Przyjęcie do szpitala _:Wszystkich ośmiu pseudopacjentów zostało przyjętych do szpitali psychiatrycznych na terenie swoich stanów. Pomimo pozornego zdrowego rozsądku, specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym przyjęli ich jako pacjentów do dalszej obserwacji.

b) _Oznakowanie i diagnoza _:Po przyjęciu pseudopacjenci otrzymywali etykietki wskazujące na choroby psychiczne, takie jak schizofrenia czy psychoza maniakalno-depresyjna, mimo że byli przy zdrowych zmysłach i zachowywali się normalnie.

c) _Depersonalizacja _:Pseudopacjenci zauważyli zmianę w sposobie traktowania ich przez personel szpitala i innych pacjentów. Zgłosili doświadczenie depersonalizacji i utraty indywidualności w środowisku psychiatrycznym.

d) _Proces wydania _:Średnia długość pobytu w szpitalach wynosiła ponad dwa tygodnie. W trakcie pobytu pseudopacjenci zachowywali się zgodnie z pierwotnymi objawami. Aby zostać zwolnionym, musieli potwierdzić zobowiązanie do kontynuowania leczenia psychiatrycznego w warunkach ambulatoryjnych.

e) _Umowa diagnostyczna _:Wśród specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym panował niski poziom zgodności co do konkretnej diagnozy każdego pseudopacjenta.

f) _fałszywie pozytywne _:Badanie wykazało wysoki odsetek wyników fałszywie pozytywnych w diagnozach psychiatrycznych, co sugeruje, że wiele osób bez chorób psychicznych może zostać błędnie zdiagnozowanych i oznaczonych jako chore psychicznie.

g) _Niechęć diagnostyczna _:Zaobserwowano, że specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym wahali się przed zmianą lub wycofaniem swoich wstępnych diagnoz, nawet jeśli przedstawiono im dowody im zaprzeczające.

Znaczenie

Badanie Rosenhana postawiło ważne pytania dotyczące trafności diagnozy psychiatrycznej, ważności kryteriów stosowanych w ocenach psychiatrycznych oraz wyzwań związanych z rozróżnieniem między zachowaniem normalnym a nieprawidłowym. Badanie doprowadziło do znaczących dyskusji i reform w dziedzinie zdrowia psychicznego, podkreślając potrzebę bardziej rygorystycznych metod oceny, lepszej opieki nad pacjentem i zmniejszenia piętna związanego z chorobą psychiczną.

Badanie Rosenhana wywarło trwały wpływ na dziedzinę psychologii oraz zrozumienie diagnozowania i leczenia zdrowia psychicznego. Wyniki badania w dalszym ciągu kształtują trwający dialog dotyczący złożoności identyfikacji, diagnozowania i leczenia zaburzeń zdrowia psychicznego.