Która strategia nauczania jest najlepszym przykładem podejścia behawioralnego?

Podejście behawioralne kładzie nacisk na obserwowalne zachowania i czynniki środowiskowe, które na nie wpływają. Jedną ze strategii nauczania ilustrującą podejście behawioralne jest warunkowanie instrumentalne, znane również jako warunkowanie instrumentalne. Strategia ta koncentruje się na wzmacnianiu pożądanych zachowań i zniechęcaniu do niepożądanych zachowań poprzez stosowanie nagród i konsekwencji.

W warunkowaniu instrumentalnym pozytywne wzmocnienie polega na nagradzaniu zachowania w celu zwiększenia jego występowania. Na przykład nauczyciel może dać uczniowi naklejkę lub pochwalić go za prawidłowe wykonanie zadania. Natomiast wzmocnienie negatywne polega na usunięciu nieprzyjemnych konsekwencji po wystąpieniu pożądanego zachowania. Na przykład, jeśli uczeń odrobi pracę domową w terminie, może mieć możliwość wyboru dodatkowego zajęcia w czasie wolnym.

I odwrotnie, kary stosuje się w celu zmniejszenia częstotliwości niepożądanych zachowań. Kara pozytywna polega na wprowadzeniu nieprzyjemnej konsekwencji po wystąpieniu niepożądanego zachowania, na przykład daniu uczniowi przerwy za niewłaściwe zachowanie. Natomiast kara negatywna polega na odebraniu pozytywnego wzmocnienia po wystąpieniu niepożądanego zachowania, na przykład odjęciu punktów od oceny ucznia za niewykonanie zadania.

Systematycznie stosując te techniki, nauczyciele mogą kształtować zachowania uczniów i zachęcać do pozytywnych nawyków uczenia się. Podejście behawioralne zapewnia ustrukturyzowane ramy umożliwiające zrozumienie i modyfikowanie obserwowalnych zachowań w środowisku edukacyjnym.