Jak diagnozuje się migotanie komór?

Migotanie komór (VF) zwykle diagnozuje się za pomocą elektrokardiogramu (EKG) , nieinwazyjny test rejestrujący aktywność elektryczną serca. W rytmie zatokowym EKG wykazuje spójny wzór impulsów elektrycznych pochodzących z węzła zatokowo-przedsionkowego (węzeł SA), który znajduje się w prawym przedsionku. Kiedy pojawia się migotanie komór, w EKG widać szybką i chaotyczną aktywność elektryczną pochodzącą z wielu miejsc w komorach, co prowadzi do nieregularnego i nieefektywnego bicia serca.

Do kluczowych cech obserwowanych w EKG podczas migotania komór należą:

1. Brak zorganizowanych zespołów QRS: W VF nie ma charakterystycznych zespołów QRS, które odzwierciedlają skurcz komór.

2. Fale fibrylacyjne: VF charakteryzuje się szybką, nieregularną i zdezorganizowaną aktywnością elektryczną, powodującą powstawanie fal migotających w EKG. Fale te mają różne kształty, rozmiary i czas trwania, tworząc chaotyczny wzór.

3. Brak załamków P i wyraźnych odcinków ST: Załamków P (odpowiadających skurczom przedsionków) i odrębnych odcinków ST (odpowiadających okresowi pomiędzy depolaryzacją a repolaryzacją komór) nie można zidentyfikować w VF.

4. Ocena: Tętno podczas migotania komór jest zazwyczaj bardzo szybkie i waha się od 200 do ponad 300 uderzeń na minutę. Ten szybki i nieregularny rytm jest nieskuteczny w generowaniu znaczącej pojemności minutowej serca.

Kiedy EKG wykazuje charakterystyczne objawy VF, staje się podstawowym narzędziem do diagnozowania tej arytmii. Szybkie rozpoznanie i postawienie diagnozy mają kluczowe znaczenie, ponieważ migotanie komór jest uważane za nagły przypadek medyczny i wymaga natychmiastowej defibrylacji w celu przywrócenia prawidłowego rytmu serca.