W jaki sposób tkanka znajdująca się w miedniczce nerkowej jest modyfikowana, aby mogła pełnić swoją funkcję?
1. Wiele warstw: Nabłonek przejściowy składa się z wielu warstw komórek, co pozwala mu dostosować się do zmian objętości i ciśnienia w miedniczce nerkowej. Gdy mocz wpływa do miedniczki nerkowej z moczowodów, nabłonek może rozciągać się i rozszerzać bez naruszania swojej integralności.
2. Komórki prostopadłościenne do kolumnowych: Komórki nabłonka przejściowego mogą zmieniać swój kształt w zależności od stopnia rozciągnięcia miedniczki nerkowej. Kiedy miednica jest rozluźniona, komórki wydają się prostopadłościenne. Jednakże wraz ze wzrostem objętości moczu komórki wydłużają się i stają się kolumnowe, zapewniając gładką wyściółkę ułatwiającą transport moczu.
3. Wyspecjalizowane połączenia komórkowe: Komórki nabłonka przejściowego są ściśle połączone wyspecjalizowanymi połączeniami komórkowymi, w tym połączeniami ścisłymi i desmosomami. Połączenia te zapobiegają wyciekaniu moczu pomiędzy komórkami i utrzymują integralność nabłonka, zapewniając efektywny transport moczu.
4. Warstwa glikokaliksu: Powierzchnia nabłonka przejściowego pokryta jest warstwą glikokaliksu, sieci węglowodanów i glikoprotein. Ta warstwa glikokaliksu działa jak bariera ochronna, zapobiegając przyleganiu bakterii i innych cząstek do nabłonka i zmniejszając ryzyko infekcji.
5. Uroplakiny: Komórki parasolowe, które stanowią najbardziej zewnętrzną warstwę nabłonka przejściowego, zawierają unikalne białka zwane uroplakinami. Uroplakiny tworzą warstwę ochronną, która jest odporna na przenikanie szkodliwych substancji i jonów, przyczyniając się do funkcji barierowej nabłonka.
Ogólnie rzecz biorąc, modyfikacje nabłonka przejściowego w miedniczce nerkowej umożliwiają jego adaptację do zmieniających się warunków światła, zapewniają szlak transportu moczu o niskim oporze i chronią leżące pod nim tkanki przed potencjalnymi uszkodzeniami, zapewniając skuteczną eliminację moczu z nerek.
