Jaki termin medyczny oznacza parathormon regulujący poziom wapnia we krwi i tkankach?
Nadczynność przytarczyc to stan charakteryzujący się nadmierną aktywnością przytarczyc, czyli czterech małych gruczołów znajdujących się po tylnej stronie tarczycy, w szyi. Gruczoły te wytwarzają hormon przytarczyc, który pomaga kontrolować poziom wapnia i fosforanów w organizmie. Kiedy gruczoły przytarczyczne stają się nadczynne, wytwarzają zbyt dużo PTH, co prowadzi do wzrostu poziomu wapnia we krwi (hiperkalcemia) i zmniejszenia poziomu fosforanów we krwi (hipofosfatemia).
Nadczynność przytarczyc można podzielić na pierwotną, wtórną i trzeciorzędową. Pierwotna nadczynność przytarczyc jest najczęstszą postacią i występuje, gdy same przytarczyce są nadczynne. Wtórna nadczynność przytarczyc rozwija się jako odpowiedź kompensacyjna na niski poziom wapnia we krwi, często spowodowany przewlekłą chorobą nerek lub niedoborem witaminy D. Trzeciorzędowa nadczynność przytarczyc jest rzadką postacią, która może rozwinąć się u osób z długotrwałą wtórną nadczynnością przytarczyc.
Objawy nadczynności przytarczyc mogą się różnić w zależności od ciężkości stanu i ogólnego stanu zdrowia danej osoby. Niektóre typowe objawy obejmują:
- Zmęczenie
- Słabość
- Ból kości
- Kamienie nerkowe
- Częste oddawanie moczu
- Zwiększone pragnienie
- Nudności i wymioty
- Zaparcie
Leczenie nadczynności przytarczyc zazwyczaj polega na chirurgicznym usunięciu nadczynności przytarczyc. W niektórych przypadkach można zalecić zmianę leków lub stylu życia, aby złagodzić objawy i zapobiec powikłaniom.
