Dlaczego współczulny podział autonomicznego układu nerwowego nazywany jest lotem lub układem?
Współczulna część autonomicznego układu nerwowego znana jest jako układ „walki lub ucieczki”, ponieważ przygotowuje organizm do reakcji przetrwania w stresujących lub niebezpiecznych sytuacjach. Po aktywacji współczulny układ nerwowy wyzwala różne zmiany fizjologiczne, które pomagają jednostkom radzić sobie z zagrożeniami, takimi jak:
1. Zwiększone tętno i ciśnienie krwi:Współczulny układ nerwowy przyspiesza tętno i podnosi ciśnienie krwi, zapewniając szybki dopływ tlenu i składników odżywczych do mięśni i narządów. Przygotowuje to organizm do wysiłku fizycznego wymaganego w sytuacjach zagrożenia życia.
2. Rozszerzenie oskrzeli:Współczulny układ nerwowy powoduje rozszerzenie dróg oddechowych (oskrzeli), umożliwiając zwiększone spożycie tlenu i głębsze oddychanie. Jest to niezbędne do zaspokojenia zwiększonego zapotrzebowania organizmu na energię podczas stresujących scenariuszy.
3. Napięcie mięśni i mobilizacja energii:Część współczulna aktywuje mięśnie szkieletowe i uwalnia zmagazynowaną energię z komórek tłuszczowych, zapewniając niezbędną siłę i wytrzymałość, aby sprostać wyzwaniom.
4. Hamowanie nieistotnych funkcji:Tymczasowo tłumi nieistotne funkcje organizmu, takie jak trawienie, aby przekierować zasoby w stronę natychmiastowych reakcji umożliwiających przetrwanie.
5. Rozszerzenie źrenic:Układ współczulny powoduje rozszerzenie źrenic, wpuszczając więcej światła do oczu, co poprawia widzenie w warunkach słabego oświetlenia, które mogą wystąpić podczas walki lub ucieczki.
6. Pocenie się:Współczulny układ nerwowy wywołuje pocenie się, które chłodzi ciało podczas wysiłku fizycznego i pomaga regulować temperaturę w stresujących środowiskach.
7. Uwolnienie adrenaliny:Aktywacja układu współczulnego prowadzi do uwolnienia z nadnerczy hormonów, takich jak adrenalina (adrenalina). Adrenalina dodatkowo wzmacnia fizjologiczne reakcje organizmu na stresujące warunki.
Zasadniczo współczulny podział autonomicznego układu nerwowego przygotowuje jednostki do stawienia czoła zagrożeniu (walka) lub ucieczki przed nim (ucieczka). Mobilizuje zasoby i zdolności fizyczne organizmu, aby skutecznie reagować w trudnych okolicznościach, stawiając na pierwszym miejscu natychmiastowe przetrwanie nad mniej krytycznymi funkcjami.
