Jak Freud postrzegałby zaburzenia odżywiania?
Według psychoanalityka Zygmunta Freuda zaburzenia odżywiania są wynikiem nieświadomych konfliktów, które mają swój początek w dzieciństwie. Freud uważał, że osoby z zaburzeniami odżywiania są sfiksowane już na wczesnym etapie rozwoju psychoseksualnego, a ich objawy są sposobem wyrażania nieświadomych pragnień i konfliktów.
Etap ustny
Freud uważał, że osoby z zaburzeniami odżywiania są zafiksowane na oralnym etapie rozwoju, który jest pierwszym etapem życia. Na tym etapie niemowlęta czerpią przyjemność ze ssania i jedzenia. Osoby, które na tym etapie mają fiksację, mogą mieć fiksację oralną, co oznacza, że w dalszym ciągu szukają przyjemności w czynnościach oralnych, takich jak jedzenie. Może to prowadzić do przejadania się lub objadania się.
Faza analna
Freud uważał również, że osoby z zaburzeniami odżywiania mogą być sfiksowane na etapie rozwoju analnego. Na tym etapie dzieci zaczynają uczyć się kontroli i autonomii. Osoby, które na tym etapie mają fiksację, mogą mieć fiksację analną, co oznacza, że są zajęte kontrolą i porządkiem. Może to prowadzić do restrykcyjnego odżywiania lub jadłowstrętu psychicznego.
Etap falliczny
Wreszcie Freud wierzył, że osoby z zaburzeniami odżywiania mogą być unieruchomione na fallicznym etapie rozwoju. Na tym etapie dzieci zaczynają rozwijać poczucie swojej tożsamości płciowej i seksualności. Osoby, które na tym etapie mają fiksację, mogą mieć fiksację falliczną, co oznacza, że są zaabsorbowane siłą seksualną i dominacją. Może to prowadzić do bulimii psychicznej, która charakteryzuje się objadaniem się i przeczyszczaniem.
Leczenie
Psychoanalityczne leczenie zaburzeń odżywiania zazwyczaj polega na pomaganiu pacjentom w uświadomieniu sobie nieświadomych konfliktów i opracowaniu zdrowszych sposobów radzenia sobie z tymi konfliktami. Leczenie może również obejmować zajęcie się podstawowymi problemami, takimi jak trauma z dzieciństwa lub molestowanie, które mogą przyczyniać się do zaburzeń odżywiania.
