Co dzieje się z pacjentem w późniejszych stadiach zespołu mielodysplastycznego, jeśli leczenie zakończy się niepowodzeniem?

Jeśli leczenie zespołu mielodysplastycznego (MDS) nie powiedzie się lub jeśli pomimo leczenia choroba postępuje, u pacjenta może wystąpić szereg powikłań, w tym:

1. Niewydolność szpiku kostnego: MDS może prowadzić do niewydolności szpiku kostnego, czyli niezdolności szpiku kostnego do wytwarzania wystarczającej ilości zdrowych krwinek. Może to powodować ciężką anemię, trombocytopenię (mała liczba płytek krwi) i neutropenię (niska liczba białych krwinek). Stany te mogą prowadzić do zmęczenia, osłabienia, krwawienia i zwiększonego ryzyka infekcji.

2. Białaczka: MDS może przekształcić się w ostrą białaczkę szpikową (AML), rodzaj raka krwi. Dzieje się tak, gdy nieprawidłowe komórki w szpiku kostnym zaczynają rosnąć i szybko się namnażać, wypierając zdrowe komórki krwi. AML może powodować szereg objawów, w tym zmęczenie, osłabienie, utratę wagi, gorączkę i krwawienie.

3. Inne komplikacje: MDS może również prowadzić do szeregu innych powikłań, w tym:

* Splenomegalia (powiększona śledziona)

* Hepatomegalia (powiększenie wątroby)

* Limfadenopatia (powiększone węzły chłonne)

* Wysypki skórne

* Utrata masy ciała

* Zmęczenie

* Słabość

* Krwawienie

* Zwiększone ryzyko infekcji

Rokowanie w przypadku MDS zależy od wielu czynników, w tym od podtypu MDS, wieku i ogólnego stanu zdrowia pacjenta oraz odpowiedzi na leczenie. Dzięki skutecznemu leczeniu niektórzy pacjenci z MDS mogą żyć przez wiele lat. Jednak w przypadku pacjentów z zaawansowanym MDS lub tych, którzy nie reagują na leczenie, rokowanie jest złe.