Co to jest hibernujący mięsień sercowy?

Hibernujący mięsień sercowy lub hibernacja mięśnia sercowego to termin używany do opisania żywotnej, ale dysfunkcyjnej tkanki mięśnia sercowego, która odzyskuje swoją funkcję kurczliwą po przywróceniu przepływu krwi. Występuje w odpowiedzi na przedłużone okresy niedokrwienia (zmniejszonego przepływu krwi) mięśnia sercowego, na przykład w przewlekłej chorobie wieńcowej.

W stanie hibernacji mięsień sercowy wchodzi w stan odwracalnej depresji metabolicznej, charakteryzujący się zmniejszonym zużyciem energii, zmniejszoną syntezą białek i spowolnieniem procesów metabolicznych. Ta adaptacja pomaga zachować żywotność komórek i zapobiega nieodwracalnym uszkodzeniom w okresie niedokrwienia.

Kiedy przywrócony zostanie przepływ krwi, hibernujący mięsień sercowy może odzyskać swoją funkcję. Odzyskiwanie może jednak zająć trochę czasu i może nie zostać zakończone. Na zdolność do regeneracji zahibernowanego mięśnia sercowego wpływają różne czynniki, w tym czas trwania i nasilenie urazu niedokrwiennego, obecność innych współistniejących schorzeń oraz ogólny stan zdrowia pacjenta.

Obecność hibernującego mięśnia sercowego można wykryć za pomocą różnych technik obrazowania, takich jak pozytonowa tomografia emisyjna (PET), emisyjna tomografia komputerowa pojedynczego fotonu (SPECT) lub rezonans magnetyczny (MRI). Techniki te oceniają perfuzję i żywotność mięśnia sercowego, pomagając odróżnić hibernujący mięsień sercowy od nieodwracalnie uszkodzonej tkanki.

Postępowanie w przypadku hibernującego mięśnia sercowego zazwyczaj polega na poprawie przepływu krwi do dotkniętych obszarów. Może to obejmować zmiany stylu życia, leki rozszerzające naczynia krwionośne lub interwencje, takie jak przezskórna interwencja wieńcowa (PCI) lub pomostowanie aortalno-wieńcowe (CABG) w celu przywrócenia odpowiedniego przepływu krwi do hibernującego mięśnia sercowego.