Czy podczas kolonoskopii można pominąć chorobę Leśniowskiego-Crohna?
Kolonoskopia polega na wprowadzeniu cienkiej, elastycznej rurki z kamerą na końcu (kolonoskopu) do odbytnicy i okrężnicy w celu uwidocznienia błony śluzowej jelita grubego. Jednakże choroba Leśniowskiego-Crohna może czasami dotyczyć obszarów układu trawiennego, które nie są łatwo dostępne podczas kolonoskopii, takich jak jelito cienkie lub zastawka krętniczo-kątnicza (połączenie jelita cienkiego z jelitem grubym). Ponadto choroba Leśniowskiego-Crohna we wczesnym stadium może nie powodować widocznych zmian w okrężnicy, co utrudnia diagnozę podczas kolonoskopii.
W przypadkach, gdy podejrzewa się chorobę Leśniowskiego-Crohna, ale nie została ona ostatecznie zdiagnozowana podczas kolonoskopii, w celu potwierdzenia diagnozy mogą być konieczne inne badania lub procedury diagnostyczne. Mogą one obejmować:
- Endoskopia kapsułkowa:Połyka się małą kapsułkę z aparatem, która przemieszcza się przez przewód pokarmowy, wykonując zdjęcia błony śluzowej jelita cienkiego.
- Enterografia rezonansu magnetycznego (MRE):specjalistyczne badanie MRI jelita cienkiego.
- Enteroskopia dwubalonowa:specjalistyczna procedura endoskopowa umożliwiająca wizualizację jelita cienkiego na całej długości.
- Biopsja:Podczas kolonoskopii lub innych zabiegów pobierana jest niewielka próbka tkanki i badana pod mikroskopem w poszukiwaniu objawów choroby Leśniowskiego-Crohna.
Należy pamiętać, że dokładność kolonoskopii w rozpoznawaniu choroby Leśniowskiego-Crohna zależy od kilku czynników, w tym od umiejętności i doświadczenia gastroenterologa wykonującego zabieg, a także od rozległości i ciężkości choroby. W niektórych przypadkach w celu ostatecznego rozpoznania choroby Leśniowskiego-Crohna może być konieczna powtarzana kolonoskopia lub dodatkowe badania diagnostyczne.
