Dlaczego sprawdzany jest puls na szyi zamiast tętna promieniowego?

Chociaż często sprawdza się tętno na nadgarstku (tętno promieniowe), zdarzają się przypadki, gdy zamiast tego sprawdzane jest tętno na szyi (tętno szyjne). Oto kilka powodów, dla których preferowany może być puls tętnicy szyjnej:

1. Łatwość dostępu:Tętnica szyjna znajduje się z boku szyi i jest łatwo dostępna. Można go wyczuć tuż pod skórą, dzięki czemu pracownicy służby zdrowia mogą szybko ocenić puls pacjenta.

2. Dokładność w sytuacjach awaryjnych:W sytuacjach nagłych lub wymagających intensywnej opieki sprawdzenie tętna szyjnego może być bardziej wiarygodne w porównaniu z tętnem promieniowym. Dzieje się tak dlatego, że tętnica szyjna znajduje się bliżej serca i zapewnia silniejszy i bardziej spójny puls. W przypadku wstrząsu lub znacznej utraty krwi tętno promieniowe może być słabe lub trudne do wykrycia, co sprawia, że ​​tętno szyjne jest bardziej wiarygodnym wskaźnikiem tętna.

3. Monitorowanie parametrów życiowych:Tętno na tętnicy szyjnej jest często wykorzystywane do monitorowania parametrów życiowych u pacjentów wymagających ciągłej obserwacji lub intensywnej opieki. Jest to szczególnie ważne w przypadkach, gdy stan pacjenta jest niestabilny, gdyż umożliwia szybką i łatwą ocenę tętna.

4. Ocena stanu neurologicznego:Sprawdzenie tętna na tętnicy szyjnej może zapewnić wgląd w stan neurologiczny. Na przykład różnica w sile lub jakości tętna między prawą i lewą tętnicą szyjną może wskazywać na blokadę tętnicy szyjnej lub inne problemy naczyniowo-mózgowe.

5. Ocena urazu:W przypadku urazów lub urazów szyi kluczowe znaczenie ma sprawdzenie tętna szyjnego. Pomaga pracownikom służby zdrowia określić, czy przepływ krwi do mózgu jest wystarczający i czy doszło do uszkodzenia jakichkolwiek głównych tętnic.

Należy zauważyć, że chociaż tętno na tętnicy szyjnej jest przydatne w niektórych sytuacjach, tętno promieniowe jest nadal powszechnie sprawdzane w celu rutynowej oceny tętna i monitorowania parametrów życiowych w sytuacjach innych niż awaryjne. Pracownicy służby zdrowia wybierają odpowiedni punkt tętna na podstawie stanu pacjenta i informacji, które muszą uzyskać.