Jak diagnozuje się sarkoidozę?

Sarkoidozę rozpoznaje się na podstawie połączenia objawów klinicznych pacjenta, wyników badań obrazowych, badań laboratoryjnych, a czasami biopsji. Oto zarys procesu diagnostycznego:

1. Historia choroby i objawy:

- Lekarz zbiera szczegółowy wywiad, odnotowując objawy takie jak duszność, kaszel, zmęczenie, bóle stawów, wysypka skórna czy problemy z oczami.

2. Badanie fizykalne:

- Lekarz przeprowadza badanie fizykalne, aby ocenić ogólny stan zdrowia, osłuchać płuca, wyczuć powiększone węzły chłonne i sprawdzić, czy nie występują zmiany skórne.

3. Testy obrazowe:

- Rentgen klatki piersiowej:może ujawnić zajęcie płuc, takie jak zapalenie lub bliznowacenie.

- Tomografia komputerowa (CT):zapewnia bardziej szczegółowe obrazy płuc i innych narządów w celu wykrycia nieprawidłowości.

- Skan pozytronowej tomografii emisyjnej (PET):umożliwia identyfikację obszarów o wzmożonej aktywności metabolicznej, co może wskazywać na zmiany w przebiegu sarkoidozy.

4. Badania laboratoryjne:

- Badania krwi:Mogą one obejmować:

- Poziom enzymu konwertującego angiotensynę (ACE):Podwyższony poziom ACE może być związany z sarkoidozą.

- Pełna morfologia krwi (CBC) i wskaźnik sedymentacji erytrocytów (ESR):Mogą wykazywać objawy stanu zapalnego i anemii.

- Testy czynności wątroby:mogą wykryć zajęcie wątroby.

- Testy czynności nerek:Aby ocenić czynność nerek.

5. Biopsja:

- Jeżeli inne badania nie przyniosą jednoznacznego wyniku lub potwierdzą diagnozę, konieczna może być biopsja. Podczas biopsji pobiera się niewielką próbkę tkanki z dotkniętego obszaru (takiego jak płuca, węzły chłonne lub skóra) i bada pod mikroskopem.

Połączenie tych technik diagnostycznych pomaga lekarzom w ustaleniu rozpoznania sarkoidozy oraz określeniu zakresu i ciężkości choroby. Sarkoidoza może czasami być trudna do zdiagnozowania, ponieważ może imitować inne stany, dlatego niezbędna jest dokładna ocena.