Co pod koniec XIX wieku było problemem emocjonalnym biedniejszych ludzi pracy?

Emocjonalnym problemem biedniejszych ludzi pracujących pod koniec XIX wieku było poczucie wyzysku i ucisku. Wielu miało poczucie, że są wykorzystywani przez system przemysłowy, co doprowadziło do złości i frustracji. Często byli zmuszani do pracy przez długie godziny w niebezpiecznych warunkach i nie mieli nic do powiedzenia na temat warunków pracy i wynagrodzenia. Prowadziło to do poczucia bezsilności i beznadziejności, które mogło być bardzo wyczerpujące emocjonalnie. Dodatkowo brak mobilności społecznej i możliwości awansu utrudniał biedniejszym pracownikom poprawę swojego losu, co mogło prowadzić do poczucia rozpaczy.