Co znaczy melancholia?

Słowo „melancholia” pochodzi od greckich słów „melas” oznaczających „czarny” lub „ciemny” oraz „khole” oznaczającego „żółć”. W starożytnej medycynie greckiej wierzono, że cztery humory kontrolują fizyczne i psychiczne samopoczucie człowieka. Jednym z takich humorów była czarna żółć, czyli melancholia, kojarzona z żywiołem ziemi i cechami suchości, chłodu i ciężkości. Uważano, że nadmiar czarnej żółci powoduje melancholię – zaburzenie charakteryzujące się smutkiem, depresją i myśleniem introspektywnym.

W średniowieczu i renesansie melancholia była uważana za jeden z czterech temperamentów, czyli wrodzonych typów osobowości. Uważano, że osoby melancholijne są kontemplacyjne, twórcze i intelektualne, ale także podatne na smutek i rozpacz. Melancholię kojarzono także z geniuszem i szaleństwem i często postrzegano ją jako niezbędną przypadłość artystów, pisarzy i innych twórczych ludzi.

We współczesnej psychologii termin melancholia jest nadal używany do opisania stanu smutku lub depresji, ale nie jest już kojarzony z konkretnym typem osobowości czy temperamentu. Zamiast tego jest postrzegany jako objaw różnych zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, stany lękowe i choroba afektywna dwubiegunowa.