Czy maratończycy używają mięśni szybkokurczliwych czy wolnokurczliwych?

Maratończycy wykorzystują przede wszystkim wolnokurczliwe włókna mięśniowe, znane również jako włókna mięśniowe typu I. Te włókna mięśniowe doskonale nadają się do ćwiczeń wytrzymałościowych, takich jak maratony, ze względu na ich zdolność do generowania trwałej siły przez długi czas. Włókna wolnokurczliwe charakteryzują się dużą koncentracją mitochondriów, które wytwarzają energię poprzez tlenowy metabolizm kwasów tłuszczowych i węglowodanów. Są odporne na zmęczenie i mogą utrzymać stałe tempo na długich dystansach, dzięki czemu idealnie nadają się do wymagań wytrzymałościowych maratonów.

Szybkokurczliwe włókna mięśniowe, czyli włókna mięśniowe typu II, lepiej nadają się do krótkich, wybuchowych wybuchów aktywności. Szybko generują siłę, ale łatwiej się męczą. Maratończycy mogą w mniejszym stopniu wykorzystywać włókna szybkokurczliwe podczas początkowego przyspieszania lub zakończenia sprintu, ale nie oni są w głównej mierze odpowiedzialni za długotrwały wysiłek wymagany do ukończenia maratonu.