Na czym polega empiryczny schemat antybiotykoterapii?

Empiryczny schemat antybiotyków, znany również jako empiryczna terapia przeciwdrobnoustrojowa lub empiryczna terapia przeciwdrobnoustrojowa, to protokół leczenia obejmujący podawanie środków przeciwdrobnoustrojowych (antybiotyków) w celu leczenia przypuszczalnych infekcji, gdy dokładny mikroorganizm sprawczy jest nieznany lub nie został jeszcze zidentyfikowany.

W praktyce lekarskiej, gdy u pacjenta występują objawy sugerujące infekcję, ale nie ustalono konkretnego patogenu odpowiedzialnego za tę infekcję, rozpoczyna się empiryczną antybiotykoterapię. O wyborze antybiotyków, często będących kombinacją różnych leków, decyduje kilka czynników, do których należą:

1. Najbardziej prawdopodobne podejrzane patogeny na podstawie objawów pacjenta, obrazu klinicznego i podejrzanego źródła zakażenia (np. pozaszpitalne zapalenie płuc, zakażenie dróg moczowych, zakażenie w obrębie jamy brzusznej).

2. Lokalna epidemiologia i występowanie niektórych opornych organizmów w regionie geograficznym.

3. Historia choroby pacjenta, w tym wszelkie znane alergie lub przebyte infekcje, a także choroby podstawowe, które mogą mieć wpływ na wybór antybiotyku.

4. Ciężkość zakażenia i to, czy pacjent wymaga leczenia szpitalnego czy ambulatoryjnego.

Empiryczny schemat antybiotyków ma na celu pokrycie najbardziej prawdopodobnych patogenów w oparciu o dostępne informacje. Początkowo powszechnie stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania, co oznacza, że ​​są skuteczne wobec szerokiego spektrum mikroorganizmów.

Kiedy patogen wywołujący chorobę zostanie zidentyfikowany na podstawie badań laboratoryjnych lub posiewów, empiryczny schemat antybiotyków można dostosować do terapii celowanej. Praktyka ta pomaga zapewnić pacjentowi otrzymanie antybiotyków najodpowiedniejszych dla jego konkretnego zakażenia, zmniejszając ryzyko oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe i potencjalnych działań niepożądanych.