Czy brak współczucia jest chorobą psychiczną?

Nie, chęć współczucia sama w sobie nie jest uważana za chorobę psychiczną. Poszukiwanie lub pragnienie wsparcia emocjonalnego lub uznania jest normalnym ludzkim zachowaniem. Umożliwia jednostkom radzenie sobie z trudnymi okolicznościami, uzyskanie perspektywy i poczucie zrozumienia. Jednakże nadmierna lub uporczywa potrzeba współczucia bez towarzyszącego mu cierpienia emocjonalnego lub psychicznego nie wchodzi w zakres kryteriów choroby psychicznej.

Choroby psychiczne zazwyczaj odnoszą się do stanów, które znacząco upośledzają funkcjonowanie danej osoby, powodują niepokój lub zakłócają jej codzienne czynności. Charakteryzują się pewnymi wzorcami objawów, takimi jak utrzymujący się smutek, halucynacje, urojenia lub zaburzenia zachowania, i często są diagnozowane przez specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym.

Chociaż nadmierne zachowania polegające na zwracaniu na siebie uwagi lub strategie manipulacyjne mające na celu zdobycie współczucia mogą być powiązane z pewnymi cechami lub zaburzeniami osobowości, nie są one same w sobie uważane za choroby psychiczne. Jeśli zauważy się, że ktoś stale wykazuje takie zachowanie, należy koniecznie skonsultować się ze specjalistą ds. zdrowia psychicznego, aby ustalić przyczyny leżące u danej osoby i w razie potrzeby zapewnić odpowiednie wsparcie lub interwencję.