Co to jest trzepotanie membrany

Trzepotanie membrany (DF) to ciągłe, niewymuszone drgania przepony o wysokiej częstotliwości (>50 Hz), które zwykle występują podczas oddychania objętością oddechową u pacjentów wentylowanych mechanicznie.

Zwykle przepona kurczy się raz na każdy wdech, według wzorca aktywności elektrycznej i skurczowej, który tworzy krótki, utrzymujący się skurcz z regularnym rytmem i siłą aktywności mięśni. DF to dysfunkcyjna forma skurczu przepony, obejmująca serię powtarzających się impulsów elektrycznych, prowadzących do serii oscylacji przepony podczas wdechu.

Chociaż DF jest opisywany przez lekarzy pulmonologów, neurologów i fizjologów od ponad 50 lat, jest to zjawisko słabo poznane. Schorzenie to uznawano za łagodne aż do połowy lat 90. XX wieku, kiedy ukazały się 3 raporty opisujące 11 pacjentów, u których DF powiązano z zapaleniem płuc związanym z respiratorem (VAP) i śmiertelnością> 50% [2-4]. Od tego czasu liczne raporty potwierdziły powiązanie między DF , powikłania płucne (zapalenie płuc, niedodma, nacieki w płucach) i długotrwała wentylacja mechaniczna.

DF Jest to spowodowane siłami mechanicznymi, które mogą zakłócać normalną fazową czynność oddechową przepony, a także czynnikami sprzyjającymi powstawaniu ogniskowej aktywności napadowej w ośrodkowym i/lub obwodowym układzie nerwowym [1,5,6]. Większość przypadków DF występują u pacjentów wentylowanych mechanicznie; większość przypadków u niewentylowanych pacjentów wiąże się z encefalopatią metaboliczną (np. sepsą) lub działaniem leków (np. stosowaniem środków uspokajających, narkotyków).

Wyniki kliniczne:

- DF charakteryzuje się rytmicznymi, wysokimi świszczącymi oddechami, rozpoczynającymi się obustronnie od przednio-bocznej ściany klatki piersiowej.

- Świszczący oddech może być maskowany wydzieliną z dróg oddechowych lub rurki dotchawiczej.

- Na krzywej respiratora można zobaczyć pauzę końcowo-wydechową o nagłym początku, która jest czasowo powiązana ze świszczącym oddechem.

- Można również zaobserwować paradoksalne ruchy brzucha bez towarzyszących temu ruchów klatki piersiowej.

DF jest powszechnie rozpoznawany po zaciśnięciu lub ekstubacji rurki dotchawiczej. Jednakże można go zidentyfikować jedynie retrospektywnie na podstawie wykresów obrazu respiratora po ekstubacji, ponieważ świszczący oddech często ustępuje, gdy pacjent odzyska spontaniczny wysiłek oddechowy bez pomocy respiratora.

Epidemiologia:

- U maksymalnie 10% pacjentów poddawanych długotrwałej wentylacji mechanicznej rozwija się DF .

- Częstość występowania DF wzrasta do prawie 40% u pacjentów, którzy są> 3-4 tygodnie po operacji lub otrzymują duże dawki leków uspokajających.

- DF występuje częściej u pacjentów z istniejącą wcześniej chorobą płuc.

- DF często zbiega się z rozpoczęciem żywienia dojelitowego.

Diagnoza:

Diagnoza opiera się na:

- Historia

- Badanie fizykalne

- Grafika respiratora

Inne czasami wykonywane badania obejmują:

- Badania przewodnictwa nerwowego

- Rezonans magnetyczny (MRI)

- Elektromiografia (EMG) przepony

- Bronchoskopia

Leczenie:

Strategie wentylacji mechanicznej (wentylacja nieinwazyjna, kontrola objętości, wspomaganie ciśnieniem)

Jeśli to możliwe, zmniejszenie lub dostosowanie środków uspokajających, narkotycznych i paraliżujących

Nieinwazyjne wibracje/oscylacje dróg oddechowych

Fizjoterapia klatki piersiowej

Diazepam/lorazepam, jeśli DF utrzymuje się (nie w przypadku encefalopatii wątrobowej)

Ciągłe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych

Środki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe

Porażenie/blokada nerwu przeponowego

Pozaustrojowe natlenianie błonowe