Czy mięśnie i kości osłabiają się w kosmosie?
W mikrograwitacji brak grawitacji powoduje, że mięśnie ciała pracują mniej intensywnie, aby utrzymać własny ciężar. Może to prowadzić do atrofii mięśni, czyli utraty masy i siły mięśniowej. Najbardziej dotknięte są te mięśnie, które służą do poruszania się wbrew grawitacji, takie jak mięśnie nóg i pleców.
Aby złagodzić zanik mięśni, astronauci biorący udział w długotrwałych misjach kosmicznych muszą regularnie ćwiczyć przy użyciu specjalistycznego sprzętu symulującego działanie grawitacji. Protokoły ćwiczeń zazwyczaj obejmują trening oporowy, treningi sercowo-naczyniowe i ćwiczenia równoważne.
Kości:
Mikrograwitacja ma również negatywny wpływ na zdrowie kości. Na gęstość kości wpływa wielkość naprężeń mechanicznych wywieranych na szkielet. W kosmosie zmniejszone obciążenie grawitacyjne kości powoduje utratę minerałów, takich jak wapń i fosfor. Proces ten, znany jako resorpcja kości, może prowadzić do osteoporozy, czyli osłabienia i przerzedzenia kości.
Aby utrzymać gęstość kości, astronauci biorą udział w regularnych ćwiczeniach z obciążeniem, które symulują wpływ grawitacji na szkielet. Ćwiczenia te obejmują chodzenie na bieżni, korzystanie z maszyny oporowej i wykonywanie ćwiczeń z podnoszeniem ciężarów. Dodatkowo astronauci mogą otrzymywać suplementy wapnia i witaminy D, które pomagają zachować masę kostną.
Skutki osłabienia mięśni i kości w przestrzeni kosmicznej stanowią poważny problem w przypadku długotrwałych misji kosmicznych i konieczne jest opracowanie strategii i środków zaradczych w celu ograniczenia tego ryzyka.
